PODLEŚNE – HISTORIA MIEJSCOWOŚCI
W przeciwieństwie do wielu okolicznych wsi o rodowodzie średniowiecznym Vorderwalde, czyli obecne Podleśne powstało dopiero pod koniec XVII wieku. Swój rozwój zawdzięcza niemieckiej rodzinie von Siegfried. Po wojnie było siedzibą PGR a obecnie jest jedną z osad i siedzibą sołectwa na terenie gminy wiejskiej Braniewo. Pamiątką przeszłości jest zachowany w dobrym stanie dwór z drugiej połowy XIX wieku.
Za panowania elektora Brandenburgii Fryderyka III (1657-1713) w dniu 26.05.1699 r. w Berlinie postanowiono o założeniu majątku leśnego - Vorderwalde, jako tzw. Schatullgut, czyli dwór będący prywatną własnością władcy. Powstał na terenach łowieckich lasów Wermten (Wermtenschen Forstes) i miał powierzchnię 2 łanów i 21 morg. Majątek miał później wielu właścicieli. Jednak pierwszym posiadaczem został Friedrich Schulz strażnik leśny z Wermten, który gospodarował również w folwarku Neuhöfchen, leśnictwie Nowa Dąbrowa (Neudamerau) i Dąbrowa (Schöndamerau).
Wkrótce po przełomie wieków XVII/XVIII, ale przed 1708 r. niejaki Christian Rösenick stał się właścicielem Vorderwalde i przynajmniej przejściowo także Dąbrowy. Rösenick był żonaty z Dorothea Dechant, która po jego śmierci ok. 1725 r., jako wdowa musiała podjąć decyzję o zastawieniu zadłużonego chełmińskiego dobra elektorskiego Podleśne. Kilkakrotnie wystawiano go na sprzedaż lub dzierżawę. Wreszcie Heinrich Hildebrandt List leśniczy z Wermten, który był jednym z wierzycieli, w umowie z dnia 17.01.1725 r. wziął w zastaw Podleśne za 2100 guldenów. Kontrakt miał się rozpocząć w ostatki 1725 r. i trwać przez 28 lat do 1753 r.
W tym czasie w Vorderwalde istniał bardzo mały, 3-kondygnacyjny dom mieszkalny "zbudowany z czystego drewna i desek ścinkowych" z 2 pokojami z piecami, sienią i komorą. Pokryty dachówką dach był bardzo zniszczony. Na terenie gospodarstwa znajdowała się długa drewniana szopa z wozownią, stajnia dla koni i bydła, której poddasze służyło jako spichlerz, stodoła z klepiskiem i dwoma komorami, stary domek ogrodnika z 2 małymi pokojami, który była niezamieszkany, zapuszczony i bez dachu, okien i pieców, i wreszcie zniszczona Brechstube (izba obrad) zamieszkana przez kilka osób. Inwentarz w majątku składał się z 7 krów, 2 wołów, 3 młodych sztuk bydła i 10 koni.
Około 1780 r. mieszkało tu 5 osób, głównie pracowników. W 1786 r. właścicielem majątku był radca domenalny Stolterfoth, od którego w tym samym roku nabył go urzędnik Sawatzky. Jako właściciel wymieniany jest jeszcze w 1795 r. Pomiędzy latami 1804-1812 właścicielem majątku był Gagel, który zrzekł się go przed 1816 r. i został obywatelem Heiligenbeil (ros. Mamonowo, pol. Świętomiejsce). W 1820 r. było to królewskie leśnictwo zamieszkiwane przez 8 osób, podległe pod urząd gminy Carben (Prigorkino) i parafię ewangelicką Gronowo. Tak więc aż do początku XIX w. Podleśne było jedynie małą leśniczówką w dużym kompleksie leśnym na wsch. od Braniewa.
Początek XIX w. to czas, gdy pojawia się rodzina Siegfried. Za protoplastę rodu należy przyjąć pochodzącego ze starej rodziny pastorów w Heiligenbeil Gottfrieda Daniela Siegfried (1738-1799), który w 1760 r. jako komornik, a później generalny dzierżawca objął dzierżawę w Carben i kontynuował ją do śmierci w 1799 r. Jego syn August Ferdinand Siegfried (1777-1846) za zgodą króla Fryderyka Wilhelma III, objął majątek jako generalny dzierżawca. Jednak po kilkunastu latach dzierżawy i negocjacjach z rządem w 1818 r. nabył za 24100 talarów majątek Carben z 57 łanami ziemi z nieograniczoną własnością z prawami szlacheckimi. Z biegiem lat rodzina Siegfried powiększyła posiadłość poprzez zakup mniejszych gospodarstw. Obok dotychczasowych gałęzi gospodarki powstała hodowla koni.
Jeszcze w 1815 r. August Ferdynand ożenił się z Henriette Kühn z domu Pottien (1796-1849) z Heiligenbeil. Z tego związku pochodził syn Oskar Ferdynand Siegfried (1825-1902). Jak doskonale Siegfried musiał sobie radzić nawet w czasie kryzysu rolniczego pokazał 1821 r., kiedy to nabył dla swoich synów duże posiadłości Skandławki (Skandlack) i Jegławki (Jäglack) w powiecie kętrzyńskim, a w 1825 r. posiadłość leśną Vorderwalde, gdyż w Carben brakowało lasu jako zaplecza budulca drzewnego. W 1846 r. po śmierci ojca, majątki Carben i Podleśne przejął syn Oskar Ferdinand Siegfried, który w 1853 r. poślubił Emilie (1827-1913) z domu Trenk. Z biegiem czasu Vorderwalde zmieniło się w posiadłość rolniczą, gdyż ponad połowa gruntów została w ciągu następnych dziesięcioleci przekształcona na użytek rolny. Rozwojowi temu sprzyjało działanie wiatru i bardzo prawdopodobnie także plaga kornika, która w połowie XIX w. zniszczyła część lasu. Spowodowało to konieczność wycięcia znacznej połaci leśnej, dzięki czemu dawne tereny leśne mogły być teraz uprawiane jako grunty rolne.
Oskar Ferdynand Siegfried uważany był również za bardzo zdolnego rolnika Na początku lat 50. XIX w. został członkiem berlińskiej Izby Reprezentantów. Wysokie dochody pozwoliły mu i jego rodzinie nie tylko na liczne podróże do Szwajcarii, Włoch i różnych niemieckich uzdrowisk, ale około 1860-1862 zlecił nieznanemu mistrzowi budowlanemu wybudowanie nowej rezydencji w Carben w stylu neoklasycznych włoskich willi dokładnie na miejscu prawie stuletniej oficjalnej rezydencji. Z kolei park zaprojektował słynny projektant Johann Laraß (1820-1893).
W 1861 r. w 2 budynkach mieszkały 53 osoby. Ok. 1863 r. wraz ze zmianą terenu na obszar upraw rolnych założono folwark. Początkowo zarządzanie majątkiem Podleśne prowadzono z Carben, ale potem było to trudne, gdy powstała cegielnia i stopniowo nowe stajnie oraz domy dla pracowników. Jednak do 1885 r. majątkiem Podleśne zarządzał administrator.
W 1885 r. Oskar Siegfried przekazał majątek Vorderwalde swojemu synowi Erichowi Juliusowi Siegfried (1859-1935), który po ukończeniu Altstädtisches Gymnasium w Królewcu, studiował prawo i uzyskał doktorat. Następnie uczył się rolnictwa i przez rok służył w 9 pułku huzarów (2. Rheinisches Husaren-Regiment Nr. 9) w Trier. Ożenił się w dniu 12.10.1885 r. z Gertrud von Groddeck (1860-1939) i dopiero wtedy ojciec przekazał mu Podleśne, które teraz rozwinęło się w samodzielny majątek. Wcześniej, bo 1883 r. powstał okręg urzędowy (Amtsbezirks) Gronowo (Grunau), do którego należało 8 miejscowości, w tym Vorderwalde. Naczelnikiem okręgu Gronowo w latach 1886-1904 był dr Erich Julius Siegfried właściciel majątku Podleśne. W Podleśne małżeństwu urodziło się dwóch synów: Herbert (1886-1940) i Gerhard (1892-1960), którzy w przyszłości mieli przejąć rodzinne włości.
W 1866 r. w wojnie Prus z Austrią zginął urodzony w Vorderwalde żołnierz 9 kompanii 1 Pułku Pieszego Gwardii (1. Garde-Regiment zu Fuß) gefreiter Johann Heinrich Hintzke (1838-1866). Poległ w wielkiej zwycięskiej dla Prus bitwie pod Königgrätz (inna nazwa pod Sadową) w dniu 3.07.1866 r. wraz 48 innymi żołnierzami swojej kompanii. Pułk był elitarną jednostką reprezentacyjną królewskiej armii pruskiej, a później Cesarstwa Niemiec.
Budowę nowego dworu rozpoczęto dopiero w 1885 r. Dwór powstał jako 2-kondygnacyjny, otynkowany budynek na planie prostokąta i czerwonym dwuspadowym dachem oraz bogatą neorenesansową elewacją. Pod koniec XIX w. dom otrzymał dużą dobudówkę przy ścianie północnej z płaskim dachem. Dwukondygnacyjny, płaski ryzalit środkowy dzielił fasadę frontową budynku głównego. Całość wieńczą dwa kamienne pinakle oraz półokrągły element dekoracyjny z parterową pinaklą. Popielate pasy pilastrów na narożach domu, ryzalit i fasada frontowa zdobią ściany zewnętrzne, podobnie jak inne detale architektoniczne. Od strony parku znajdowała się kiedyś drewniana weranda.
Przy dworze w tym samym czasie powstał park krajobrazowy, prawdopodobnie w oparciu o naturalny drzewostan wzdłuż cieku wodnego, a pod koniec XIX w. został uzupełniony do komponowanego założenia krajobrazowego. Współcześnie park był zaniedbany i w części wycięty. Park miał 3 hektary, ale współcześnie ok. 1,9 ha. Według oceny konserwatorskiej w latach 90. XX w. park był zdewastowany, wycięta część drzew, zasypany staw i wprowadzona nowa zabudowa. Nie wiadomo kto zaprojektował park, czyżby ten sam projektant co w Carben?
W latach 1880-1900 w sąsiedztwie dworu wybudowano zabudowania gospodarcze, mieszkania fornalskie, w tym sześciorak a także powstała tu piekarnia i cegielnia, która jednak została zlikwidowana w 1938 r. ze względu na brak zbytu na cegłę. W 1885 r. w osadzie mieszkały 93 osoby, podlegając pod urząd stanu cywilnego w Gronowie i parafię katolicką w Heiligenbeil. Majątek Podleśne wyspecjalizował się w uprawach zbożowych oraz hodowli koni dla wojska.
Choć dwór był stosunkowo „młody”, zebrano w nim wiele pięknych, starych mebli, zwłaszcza z początku XIX w. Już w przedpokoju witała gości potężna dębowa barokowa szafa z gwiaździstą intarsją i różne meble mahoniowe, w tym komoda (ok. 1830/40) z dużym lustrem. Na lewo od niego znajdował się salon, który ze swoimi półkami na akta i biurkiem był nie tylko miejscem pracy pana domu, ale także miejscem, w którym reszta rodziny lubiła spędzać czas. Pokój damski, który z kolei przylegał po lewej stronie i do którego umieszczono dzielące go podwójne drzwi, został urządzony w stylu Biedermeier, dlatego wypełniono go pięknymi brzozowymi meblami z czarną intarsją. Na jasnych ścianach – w tym nad kanapą - wisiały owalne pastelowe obrazki dzieci, namalowane przez panią von Gottberg. W narożnej gablocie znajdowały się ozdobne berlińskie porcelany, w tym kosz Schinkla, który Ruth von Siegfried otrzymała jako nagrodę w konkursie, za swoją udaną hodowlę Leghornów. Ostatnim pokojem w apartamencie pokoi wychodzących na podwórze był Żółty Salon - pokój córki Ingrid - z żółtymi i złotymi tapetami, pejzażowymi akwarelami prababki Gertrud von Bolschwing (1836-1886) i kanapą z łabędzimi głowami i zielono-cętkowanym obiciem, był szczególnie ładny. Za sienią od strony ogrodu znajdowała się bardzo obszerna jadalnia, wyposażona w dębowe neorenesansowe meble z "dworu Hohenwalde", czyli z Krzewna,którego posiadaczką była Marie von Hollen, babcia Ruth von Siegfried. Jednak ze względu na swoje rozmiary pozostawała nieużywana w chłodne dni i mieszkańcy jedli w sieni, którą łatwiej było ogrzać. Natomiast w letnie dni, posiłki spożywano na werandzie przed jadalnią, z której miało się piękny widok przez ogród na wybiegi dla źrebiąt. Na prawo i lewo od jadalni znajdowały się sypialnie rodziny, natomiast pokoje pracowników i gości były na poddaszu. Prawa połowa domu mieściła kuchnię i pomieszczenia gospodarcze; w tej części znajdowała się również piwnica.
Erich Julius Siegfried mieszkał w Podleśne również po śmierci ojca, który zmarł w 1903 r. i objął rządy w Carben, którym zarządzał z Vorderwalde. Dopiero w 1904 r., gdy okazało się, że zarządzanie tamtym majątkiem z Podleśnego jest uciążliwe przeniósł się tam, natomiast jego matka Emilie w tym samym czasie przeniosła się do Vorderwalde, gdzie mieszkała do śmierci w 1913 r. W 1905 r. zamieszkiwało tu 80 osób, a w 1910 r. 87. W 1904 r. w Carben miał miejsce wielki pożar, w którym spłonęły prawie wszystkie zabudowania gospodarcze. Wówczas dużą do zimy 1906 r. część hodowli koni przeniesiono do Podleśne. W Carben Erich Siegfried poświęcił się hodowli koni szlachetnych. Dość powiedzieć, że koń z jego hodowli Landgraf II, 2-krotnie zwyciężył w latach 1923 i 1925 w słynnej gonitwie Wielkiej Pardubickiej.
Twórca rozwoju majątku Vorderwalde, dr Erich Siegfried był niezwykle poważanym człowiekiem. Pełnił wiele funkcji w powiecie i prowincji, zarówno w dziedzinie kościelnej, jak i rolniczej, np. był wiceprezesem Wschodniopruskiej Izby Rolniczej i prezesem Wschodniopruskiego Klubu Wyścigów Konnych. Przez wiele lat zasiadał w komitecie powiatowym i radzie powiatowej. W 1910 r. mianowany tymczasowym starostą, a w 1911 r. jako staroście przekazano mu całkowicie administrację urzędu powiatowego w Heiligenbeil, który sprawował do 1920 r. W dniu 5.02.1913 r. Erich Siegfried decyzją cesarza został wyniesiony do pruskiego stanu szlacheckiego. W ten sposób uhonorowano pracę jego i jego przodków na rzecz państwa pruskiego, a jednocześnie udokumentowano drogę jego rodziny od komornika do właściciela majątku i starosty. Odtąd członkowie rodziny nosili nazwisko von Siegfried.
W 1918 r. zarządzanie 400 hektarowym Vorderwalde przejął urodzony tutaj syn Ericha Juliusa - Herbert (1886-1940), który wcześniej studiował prawo na uniwersytetach w Heidelbergu i w Królewcu. Jako oficer brał udział w Wielkiej Wojnie 1914-1918. Przez wiele lat jako rotmistrz rezerwy był prezesem Stowarzyszenia Weteranów (Kriegervereine) w Heiligenbeil, które zostało założone w 1879 r. z zadaniem podtrzymywania i propagowania żołnierskiego ducha koleżeństwa. Prezesem okręgowego Związku Weteranów (Kreiskriegerverband Heiligenbeil) do 1929 r. był jego ojciec Erich Julius Siegfried z Karben. W tym samym 1918 r. Herbert ożenił się z Ruth von Bolschwing (1893-1986) i wkrótce w dworze wychowała się ich czwórka dzieci: Oskar (1920-2011), Burkard (1921-1942), Ingrid (1923-2011) i Karin-Christa (1937). Majątek ok. 1930 r. liczył 375 hektarów, w tym 169 ha gruntów ornych, 165 ha lasów oraz 31 ha łąk i pastwisk. W 1928 r. gmina Wermten i majątek Podleśne zostały połączone w jedną gminę wiejską Wermten i taki stan administracyjny pozostał do 1945 r.
W 1921 r. syn Siegfrieda, Gerhard objął stanowisko inspektora w Carben i odtąd zarządzał majątkiem ojca, gdyż ojcu ze względu na liczne urzędy brakowało na to czasu i tylko ogólne zarządzanie zarezerwował tylko dla siebie. W 1935 r. w wieku 76 lat zmarł dr Erich von Siegfried. Dlatego dwór Carben z majątkiem o powierzchni 525 hektarów wraz z przyległym majątkiem Raade przeszedł do współwłasności spadkobierców, czyli synów Herberta i Gerharda oraz wdowy Gertrud von Siegfried. W Carben nadal zamieszkiwał i gospodarował Gerhard, a w Podleśne starszy Herbert. Gdy 1939 r. w Carben zmarła Gertrud von Siegfried, 5/8 tego majątku przypadło Herbertowi a 3/8 Gerhardowi.
Herbert von Siegfried zmarł w 1940 r. i został pochowany na założonym w 1846 r. rodzinnym cmentarzu w Carben. Odtąd wdowa odziedziczyła po nim udział w majątku Carben, ale aż do ucieczki w lutym 1945 r. samotnie gospodarowała w majątku Podleśne, w czym doradzał jej Horst von Restorff (1880-1953), właściciel Lipowiny (Lindenau). Ruth von Siegfried prowadziła hodowlę kur rasy Leghorn, za co otrzymała nagrodę państwową na konkursie w Metgethen, czyli wspomniany Schinkelkorb. Kolejną nagrodą za hodowlę był brązowy kogut Tankred.
Przed wybuchem II wojny światowej synowie uczęszczali do Gymnasium Hosianum w Braniewie, które ukończyli: Oskar w dniu 10.03.1939 r. i Burkard w dniu 1.03.1940 r. Podczas wojny obaj synowie zostali oficerami Wehrmachtu a córka Ingrid pracowała w niemieckim Czerwonym Krzyżu w szpitalach wojskowych i na statkach transportujących rannych. W 1942 r. młodszy syn Burkard jako leutnant i dowódca plutonu w 1 batalionie 24. Pułku Pancernego (Panzer Regiment 24) został ciężko ranny na froncie wschodnim w dniu 1.08.1942 r. i zmarł 27.09.1942 r. w lazarecie w Satlino k. Doniecka, gdzie został pochowany w nieznanym miejscu. Pośmiertnie awansowany na oberleutnanta. Starszy syn Oskar służył jako oberleutnant w 13 kompanii III batalionu 1 Pułku Piechoty (Infanterie-Regiment 1) walczył we Francji i na froncie wschodnim, a w 1945 r. trafił do niewoli. Został odznaczony Żelaznym Krzyżem I i II klasy. Po wojnie ukończył studia rolnicze i w 1950 r. uzyskał tytuł doktora. Od 1951 r. pracował w instytucjach rządowych a od 1959 r. w MSZ, m.in. był konsulem generalnym RFN w Chicago oraz w placówkach dyplomatycznych na Sri Lance i w Brukseli. Mieszkał w Bad Godesberg, ożenił się z Marie-Elisabeth von Canstein, z którą miał 4 dzieci.
W 1945 r. najmłodsza córka Karin została wysłana pociągiem z Prus Wschodnich na zachód. Natomiast Ruth von Siegfried wyruszyła w kierunku Zalewu Wiślanego dopiero po zbliżeniu się frontu w lutym 1945 r. Jechali wraz z pracownikami w coupé i powozie myśliwskim prowadzonymi przez dwóch francuskich jeńców wojennych. Mieszkańcy posiadłości Podleśne nie chcieli wyjechać i nie wiadomo co się z nimi stało po wkroczeniu Sowietów. Oba pojazdy przejechały przez Pomorze, gdzie zatrzymały się w majątku Janiewice (Jannewitz), gdzie przebywała wówczas również rodzina von Restorff z Lipowiny. Kontynuowali ucieczkę do Drosedow w Meklemburgii, gdzie mieli spokrewnioną rodzinę von Mitzlaff i wreszcie dalej do Marwede w powiecie Celle w Dolnej Saksonii. Żyjący członkowie rodziny von Siegfried co kilka lat odwiedzają swój dawny majątek i spotykają się z mieszkańcami Podleśnego.
Podleśne zostało zdobyte przez sowiecką 290 dywizję strzelców w dniu 19.03.1945 r. Jej pułki 878 i 882 sforsowały Banówkę o 600 m na płd.-wsch. od majątku i mimo ognia niemieckich moździerzy i karabinów maszynowych zajęły miejscowość. W dniach 18-19.035 r. nad Vorderwalde operowały sowieckie samoloty Ił-2 z 182 i 277 dywizji lotnictwa szturmowego. Pod koniec marca 1945 r. w Podleśne stacjonował 438 samodzielny batalion medyczno-sanitarny (438 омсб), stąd po przejściu frontu wokół Podleśnego znajdowały się 4 zbiorowe mogiły sowieckich żołnierzy, w których pochowano ponad 110 poległych, głównie z 283 i 290 dywizji strzelców. Zostali oni przeniesieni na Cmentarz Żołnierzy Armii Radzieckiej w Braniewie.
Pierwsi Polacy dotarli jeszcze w 1945 r., ale polska nazwa Podleśne w miejsce niemieckiej Vorderwalde została nadana w dniu 1.10.1948 r. na mocy Rozporządzenia Ministrów: Ziem Odzyskanych i Bezpieczeństwa Publicznego. Nazwa polska Podleśne jest tłumaczeniem nazwy niemieckiej Vorderwalde (dosłownie: „przed lasem” lub „na tle lasu”).
Po wojnie na terenie majątku powstało Państwowe Gospodarstwo Rolne Podleśne, które miało powierzchnię użytków rolnych 963 hektary i 310 sztuk bydła. Stan założenia dworsko-parkowego utrzymał się do lat 70. XX w., gdy wzniesiono 7 bloków mieszkalnych z 54 mieszkaniami po stronie północnej, przy okazji dewastując założenie parkowe. W dawnym folwarku wprowadzono nowe budynki gospodarcze, tj. wymieniono drewniane stodoły w pierzei zachodniej na murowano-blaszany magazyn zbożowy, wycinając przy tym część drzew i zasypując jeden ze stawów. Deformację założenia dworsko-parkowego dopełniło rozebranie glinobitego sześcioraka w latach 1986-1990 oraz zbudowanie nowych domów bliźniaczych w części południowej. Wówczas wycięto kolejne drzewa i postawiono komórki pracownicze z ogrodzeniami, które zajęły praktycznie cały teren wnętrza parkowego. Takie użytkowanie części wschodniej w znacznym stopniu zatarło charakter dawnego założenia dworsko-parkowego.
Wśród pierwszych pracowników PGR byli Wacław i Józef Gutowscy. W latach 1960-1976 kierownikiem PGR był Bolesław Zwierzchowski (1919-1995), który zorganizował grupę remontowo-budowlaną i wyremontował wszystkie istniejące budynki, w tym jeszcze w 1960 r. dwór przebudowany na biura i mieszkania dla pracowników PGR Podleśne. Dzięki przeprowadzonej w 2014 r. renowacji, która w dużej mierze opierała się na oryginalnym wyglądzie, budynek odzyskał swoje dawne piękno. Dworek zachował interesujące detale architektoniczne: na osi elewacji od strony drogi płytki ryzalit, zachowane zostały również zwieńczenia – ozdobne sterczyny wieńczące szczyt fasady. Elewacja budynku zdobiona jest rytmem boniowatych lizen. Kolejnym dyrektorem PGR był mgr inż. Andrzej Horaczyński a ostatnim przez kilkanaście lat inż. Ryszard Jewuła, który w 1991 r. został prezesem Spółki Pracowniczej w Podleśnym. Spółka działała do 2014 r. a obecnie są to 3 gospodarstwa prywatne.
Współcześnie dwór w Podleśne jest jednym z niewielu dobrze zachowanych dworów w powiecie braniewskim. Został podzielony na kilka mieszkań. Jednak inwentarz domu został całkowicie utracony w 1945 r. W dniu 24.08.1988 r. pod nr 98/87 dwór został wpisany do rejestru zabytków. Dawne osiedle zostało w znacznym stopniu zachowane z przewagą budynków pochodzących z XIX w. Najstarsze z nich to budynki fragmentu południowego, tj. pochodzące z 1879 r. stajnia i chlew (rozebrany w 1993 r.). Z podobnego okresu pochodzi dom mieszkalny w pierzei wschodniej. W założeniu parkowym występują: dęby, lipy, klony i graby oraz kasztanowiec biały. Najwięcej starodrzewu jest na krawędzi wschodniej i północnej. Średni wiek drzew to 100-130 lat. Nowe obsadzenia obejmują topolę białą, graby i klony.
Liczba mieszkańców w 2006 r. wynosiła 283, jednak obecnie rzeczywista ich liczba wynosi ok. 100 osób. Osada Podleśne od niedawna, tj. od 2019 r. jest siedzibą sołectwa a pierwszym sołtysem jest Violetta Jewuła. Z kolei zaś wśród organizacji społecznych prężnie działa Koło Gospodyń Wiejskich Podlesianki.
Źródła: Wagner W.D. Die Güter des Kreis Heiligenbeil in Ostpreußen. Leer 2005.; Mark. J.D. Death of the Leaping Horseman: The 24th Panzer Division in Stalingrad. Mechanicsburg 2014.; Parzyszek J., Matysek W. Wspomnienia ludzi pracujących w rolnictwie państwowym w rejonie Braniewa w latach 1946-1994. Braniewo 1995.; gutshaeuser-ostpreussen.de tracesofwar.com ahnen-forscher.com zamki.rotmanka.com adelskartei.de ostpreussen.de polska-niezwykla.pl polskiezabytki.pl Facebook - Pałace i Dwory Prus Wschodnich